►Εξέλιξη:ένα πιάτο που τρώγεται κρύο

Μάιος 2013, λίγο έξω σπ΄το Λονδίνο. Έχω κάτι περισσότερο από ελεύθερο χρόνο αυτές τις μέρες. Περπατάω και καμιά φορά πέφτει το βλέμμα μου προς τα κάτω (όπως συνήθιζα να κάνω στην Αθήνα, αποφεύγωντας τα βλέμματα των περαστικών ξέροντας πια ότι αρκετοί απο αυτούς ειναι εχθροί μου) και συνειδητοποιώ ότι πατώ ίσως στους πιο καθαρούς δρόμους που έχω περπατήσει ποτέ.

Όμως δεν αφήνω τον εαυτό μου να το χαρεί. Ποιός δρόμος δε χτίστηκε με αίμα και ιδρώτα; Συνεχίζω... Σηκώνω το κεφάλι και χαζεύω την ηρεμία στα πρόσωπα των ντόπιων. Πάει λίγος καιρός από τότε που είδα για τελευταία φορά κάποιον αναστατωμένο. Εδώ δεν υπάρχει λόγος αναστάτωσης. Εδώ όλα πάνε ρολόϊ. By the book... Καμιά φορά αναρωτιέμαι ποιός μαλάκας γράφει αυτο το βιβλίο και του έχουν τόση εμπιστοσύνη για να το τηρούνε. Κάτι παραπάνω θα ξέρουν, ή μπορεί να μην ξέρουν και τίποτα. Αυτό όμως που μου κάνει εντύπωση είναι ότι περπατώ σε δρόμους που γράφουν την ιστορία τον τελευταίο αιώνα. Η τεχνολογία είναι κάτι το αυτονόητο σε αυτά τα μέρη... Τόσο απαραίτητη όσο για μας ο Παρθενώνας. Η οργάνωση και η εξυπηρέτηση των πολιτών αναγκαία... Τόσο αναγκαία όσο είναι για μας η ύπαρξη μεσσημεριανών κους κους στο χαζοκούτι μας. Θα μπορούσα να γράψω και άλλα παραδείγματα αλλά είμαι σίγουρος ότι το πιάσατε το νόημα. Κάπου εδώ θα ήθελα να προλάβω κάποιους που θα κρίνουν τα γραφόμενά μου ως υπερβολικά. Δεν είναι ο σκοπός μου να παινέψω ή να κατακρίνω κανέναν τόπο. Και αν θέλεις την γνώμη μου αδερφέ, για μένα καμία απο τις δύο κοινωνίες δεν είναι ιδανικές. Σκοπός μου είναι να τονίσω το γεγονός της εξέλιξης όχι στο οικονομικό ή στο τουριστικό επίπεδο ή δε ξέρω εγώ σε τι άλλο "υπουργειακό" επίπεδο, αλλά στο επίπεδο του "εκ του αποτελέσματος". Και το θέμα είναι ότι εδώ υπάρχει αποτέλεσμα. Τόσο απλά, σαν ένα κλικ... Και αφού είναι εδώ έτσι, θα είναι και κάπου αλλού κάπως έτσι... Και αυτό με τρομάζει και ευτυχώς ξυπνάει την οργή μέσα μου. Γιατί όταν συνηθίζεις να ακολουθείς την μάζα που χειραγωγείται απο κάθε μορφή ασυνείδητης εξουσίας, τότε συμμορφώνεσαι πιο εύκολα. Γιατί και το "by the book" εξουσία είναι καμουφλαρισμένη. Ίσως τελικά ο ιδανικότερος τρόπος να δεις τα άσχημα της εποχής μας, δεν είναι να επισκεφθείς μια υποανάπτυκτη ή τριτοκοσμική χώρα, αλλά να πας σε μια "καλύτερη"... Μόνο εκεί μπορείς να καταλάβεις που πάει το πράγμα... Γιατί απλά έχεις δυο επιλογές. Ένα δίλημμα. Να γίνει όλος ο κόσμος αναπτυγμένος με ότι και να συνεπάγεται αυτό ή να μάχεσαι και να διεκδικείς καθημερινά για την επιβίωσή σου; Και για όσους δεν δέχονται αυτό το δίλλημα (σαν και εμένα) ξέρουν τι πρέπει να κάνουν ή τι να πουν ή πως να σκέφτονται.

Prodigal/Μάιος 2013