Κάθε ταξίδι έχει τον προορισμό του. Κάθε ταξίδι έχει αρχή, μέση και τέλος. Αδιαφορώντας για την αρχή και ξεχνώντας την μέση, προσμένουμε το τέλος με την αγωνία του αγνώστου... Σκούρα τα πράματα γείτονα! Ο χρόνος σε πιέζει, τα έξοδα τρέχουν, η οικογένεια μεγαλώνει, ο σκύλος περιμένει το αφεντικό του και δεν ξέρεις αν αυτήν την Κυριακή θα πρέπει απλά να πας στην εκκλησία ή και να χρειαστεί να πας να ψηφίσεις... Έχεις προβλήματα γείτονα. Έχεις προβλήματα και δεν προλαβαίνεις.
"Δεν υπάρχουν οι μέρες για να κερδίσεις τις θέσεις που σου ανήκανε χρόνια για να σε πάνε ψηλά,δεν υπάρχουν οι φόβοι που σε κρατάνε αν πέσεις και σε στριμώχνουνε για να πετάξεις πάλι ψηλά" είχα γράψει το 2007 σε ενα ριμαδοτράγουδο... Θυμάσαι; Λοιπόν γείτονα, τίποτα δεν άλλαξε και ούτε πρόκειται καθώς η απάθεια έγινε το δημιουργικό τέχνασμα των σύγχρονων φιλόσοφων του 21ου αιώνα, ευτυχώς! Ευτυχώς γιατί μπορεί να μην ήσουν ζωντανός τωρα και η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι ωραία. Έστω και φυλακισμένος. Γιατί έστω και έτσι μπορείς ακόμα να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις. Τι όμορφο χάρισμα η φαντασία και το όνειρο, αναρωτιέμαι. Νιώθεις ελεύθερος και φουντώνει το συναίσθημα που ποντάρουν καθημερινά όλοι για να σε κυριεύσουν. Την ελπίδα! Το μόνο λοιπόν που σου μένει είναι αυτό που δίνει δύναμη στον εχθρό σου και η ειρωνεία είναι ότι είναι όμορφο. Αλλά όλα τα όμορφα κάποια στιγμή τελειώνουν αφήνωντας τον χρόνο να κάνει τον γύρο του θριάμβου σε άδειες εξέδρες. Ηττημένος διάβολος ο εαυτός σου αποχωρεί χαμογελαστός και καθώς πρέπει. Δε σε νοιάζει γιατί έχεις άλλα προβλήματα. Τα ίδια προβλήματα που έχουν και οι δικοί σου γείτονες αλλά και όλοι οι γείτονες αυτού του κόσμου. Τα προβλήματα της επιβίωσης που είναι λογικά, αναμενόμενα και ρεαλιστικά αφού το λένε οι αριθμοί. Όχι οι αφέντες σου , ο θεός σου ή η πατρίδα σου, αλλά οι αριθμοί. Οι ίδιοι αριθμοί με εκείνους που ονοματίζουν τον χρόνο. Τον χρόνο που σχεδιάζει το ταξίδι σου με την αρχή του, την μέση του και το τέλος του. Πόσο ίδιος και ταυτόχρονα διαφορετικός πάιζει να εισαι με τον διπλανό σου, άραγε; Πόσο αδύναμος και δυνατός πάιζει να είστε και να μη το ξέρετε. Αν ένα πρωϊ αρνιόσασταν τα προβλήματα σας και μένατε άπραγοι μιλώντας για το τώρα, τι θα χάνατε; Τι θα χάνανε 2 ηττημένοι διάβολοι αν θέλαν να αριθμήσουν την κόλασή τους, το τώρα; Πως μπορούν δυο τόσο διαφορετικοί με κοινά χρονοβόρα προβλήματα να βάλουν σε τάξη το τώρα και να είναι αυτοί που θα θέτουν τους αριθμούς στα δεδομένα; Εγω πιστεύω και στους δυο σας, πάντως. Πιστεύω οτι η αποσύνδεση είναι η καλύτερη σύνδεση με την αρχή σας που τόσο πολύ έχετε πειστεί οτι δεν υπάρχει. Υπάρχουν και οι φόβοι που θα σας κρατήσουν αν πέσετε, αρκεί να μην νιώθετε πια ασφαλής. Κανένας τοίχος και κανένα κλειδωμένο παράθυρο δε σε προστατεύει απο τον ηττημένο σου διάβολο γείτονα. Απλά στον θυμίζει και σε αφήνει να ονειρεύεσαι για να δίνεις τροφή στα άγρια θηρία που σε έκανες να νομίζεις οτι είναι υπαρκτά. Υπαρκτός δεν είναι κανένας αριθμός, αλλά η ανάσα σου. Μη με διαβάζεις, κλείσε με και φτου ξελευθερία...
Prodigal/Απρίλιος 2014
"Δεν υπάρχουν οι μέρες για να κερδίσεις τις θέσεις που σου ανήκανε χρόνια για να σε πάνε ψηλά,δεν υπάρχουν οι φόβοι που σε κρατάνε αν πέσεις και σε στριμώχνουνε για να πετάξεις πάλι ψηλά" είχα γράψει το 2007 σε ενα ριμαδοτράγουδο... Θυμάσαι; Λοιπόν γείτονα, τίποτα δεν άλλαξε και ούτε πρόκειται καθώς η απάθεια έγινε το δημιουργικό τέχνασμα των σύγχρονων φιλόσοφων του 21ου αιώνα, ευτυχώς! Ευτυχώς γιατί μπορεί να μην ήσουν ζωντανός τωρα και η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι ωραία. Έστω και φυλακισμένος. Γιατί έστω και έτσι μπορείς ακόμα να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις. Τι όμορφο χάρισμα η φαντασία και το όνειρο, αναρωτιέμαι. Νιώθεις ελεύθερος και φουντώνει το συναίσθημα που ποντάρουν καθημερινά όλοι για να σε κυριεύσουν. Την ελπίδα! Το μόνο λοιπόν που σου μένει είναι αυτό που δίνει δύναμη στον εχθρό σου και η ειρωνεία είναι ότι είναι όμορφο. Αλλά όλα τα όμορφα κάποια στιγμή τελειώνουν αφήνωντας τον χρόνο να κάνει τον γύρο του θριάμβου σε άδειες εξέδρες. Ηττημένος διάβολος ο εαυτός σου αποχωρεί χαμογελαστός και καθώς πρέπει. Δε σε νοιάζει γιατί έχεις άλλα προβλήματα. Τα ίδια προβλήματα που έχουν και οι δικοί σου γείτονες αλλά και όλοι οι γείτονες αυτού του κόσμου. Τα προβλήματα της επιβίωσης που είναι λογικά, αναμενόμενα και ρεαλιστικά αφού το λένε οι αριθμοί. Όχι οι αφέντες σου , ο θεός σου ή η πατρίδα σου, αλλά οι αριθμοί. Οι ίδιοι αριθμοί με εκείνους που ονοματίζουν τον χρόνο. Τον χρόνο που σχεδιάζει το ταξίδι σου με την αρχή του, την μέση του και το τέλος του. Πόσο ίδιος και ταυτόχρονα διαφορετικός πάιζει να εισαι με τον διπλανό σου, άραγε; Πόσο αδύναμος και δυνατός πάιζει να είστε και να μη το ξέρετε. Αν ένα πρωϊ αρνιόσασταν τα προβλήματα σας και μένατε άπραγοι μιλώντας για το τώρα, τι θα χάνατε; Τι θα χάνανε 2 ηττημένοι διάβολοι αν θέλαν να αριθμήσουν την κόλασή τους, το τώρα; Πως μπορούν δυο τόσο διαφορετικοί με κοινά χρονοβόρα προβλήματα να βάλουν σε τάξη το τώρα και να είναι αυτοί που θα θέτουν τους αριθμούς στα δεδομένα; Εγω πιστεύω και στους δυο σας, πάντως. Πιστεύω οτι η αποσύνδεση είναι η καλύτερη σύνδεση με την αρχή σας που τόσο πολύ έχετε πειστεί οτι δεν υπάρχει. Υπάρχουν και οι φόβοι που θα σας κρατήσουν αν πέσετε, αρκεί να μην νιώθετε πια ασφαλής. Κανένας τοίχος και κανένα κλειδωμένο παράθυρο δε σε προστατεύει απο τον ηττημένο σου διάβολο γείτονα. Απλά στον θυμίζει και σε αφήνει να ονειρεύεσαι για να δίνεις τροφή στα άγρια θηρία που σε έκανες να νομίζεις οτι είναι υπαρκτά. Υπαρκτός δεν είναι κανένας αριθμός, αλλά η ανάσα σου. Μη με διαβάζεις, κλείσε με και φτου ξελευθερία...
Prodigal/Απρίλιος 2014
την ημερα τησ γιορτης μου ,εγραψες τον "πονο σου".....θα σε διαβαζω και θα σε σκεφτομαι παντα...Φτου!Ξελευθερια...
ΑπάντησηΔιαγραφή